મનુવાદીઓ કેમ જ્યોતિરાવ ફૂલે થી આટલા બધા ડરે છે?

jyotirao phule birthday: જ્યોતિરાવ ફૂલેનો આજે 198 મો જન્મદિવસ છે. આજે તેમના જીવન પર આધારિત ફિલ્મ થિયેટરોમાં રિલીઝ થવાની હતી. પરંતુ સેન્સર બોર્ડમાં બેઠેલા મનુવાદીઓએ બ્રાહ્મણોના ઈશારે ફિલ્મમાં અનેક કટ સૂચવ્યા છે. જેના કારણે ફિલ્મની મૂળ ભાવના જ મરી પરવારે તેમ છે.

જો કે, એક ફિલ્મને રિલીઝ થતી રોકી દેવાથી બ્રાહ્મણોએ જ્યોતિરાવ ફૂલે (Jyotirao Phule) સહિત સમસ્ત બહુજન સમાજ પર આચરેલા અત્યાચારોના પાપનો ઘડો એમ ઢંકાઈ જાય તેમ નથી. કેમ કે, તેમના કુકર્મોનો પર્દાફાશ કરતું અઢળક સાહિત્ય અને ડિજિટલ કન્ટેન્ટ હાલ ઉપલબ્ધ છે અને તેનો જોનાર એક આખો વર્ગ આ વાસ્તવિકતા જાણે છે. મૂળ સવાલ એ છે કે મનુવાદીઓને આટલા વર્ષો પછી પણ જ્યોતિરાવ ફૂલે(Jyotirao Phule)નો આટલો બધો ડર કેમ લાગે છે? એવું તે શું તત્વ છે તેમના વિચારોમાં કે મનુવાદીઓ આટલા વર્ષ પછી પણ જ્યોતિરાવના નામથી પણ ફફડી ઉઠે છે? ચાલો જાણીએ.

સંસ્કૃતમાં એક શ્લોક છે, એકમ સત્ વિપ્રા, બહુદા વદન્તિ. મતલબ કે સત્ય એક છે અને જ્ઞાની લોકો તેને જુદી જુદી રીતે કહે છે. સત્ય કહેવાની આ રીતોમાંની એક એવી છે કે તે અનુભવ દ્વારા જ કહી શકાય છે. જાહિ બીતી સો જાને-એટલે કે આવું સત્ય જે જેના પર વીત્યું છે તે જ જાણી શકે. જાતિવાદ એવું જ એક સત્ય છે.

આ પણ વાંચો: Phule: ઉપદેશ નહીં, સંઘર્ષનું મહત્વ સમજાવતી ફિલ્મ આવી રહી છે

જાતિ, જે ક્યારેય જતી નથી – તમને સ્વદેશ ફિલ્મનો આ ડાયલોગ યાદ હશે. તો પછી તમે એ પણ સાંભળ્યું હશે કે જાતિવાદ એ જૂના જમાનાની વાત છે. પણ હકીકતે એવું નથી. જાતિ ભારતમાં ન તો ભૂતકાળમાં કદી ગઈ હતી, ન આજે ગઈ છે.

જાતિની ફૂટપટ્ટી

‘Social Revolutionaries of India’ નામનું પુસ્તક છે. જે દેવેન્દ્ર કુમાર બેસંતરી દ્વારા લખવામાં આવ્યું છે. બેસંતરી કેરળમાં જાતિનું ગણિત સમજાવે છે. કેરળમાં પછાત હોવાનો અર્થ એ થયો કે તમારે નંબૂદિરી, બ્રાહ્મણ, નાયર જેવી ઉચ્ચ જાતિઓથી 32 ફૂટનું અંતર રાખવું પડતું હતું. જો તેમની નજીક આવ્યા તો તેઓ અશુદ્ધ થઈ જશે. આગળ બીજા પણ લેવલો હતા. તેની ઉપર નાયર ઈધવા હતા, જેમનાથી 64 ફૂટનું અંતર જાળવવાનું હતું. અને તેનાથી પણ આગળ ઇધવા જાતિના લોકો હતા, જેમનાથી 100 ફૂટનું અંતર જાળવવાનું હતું. બસંતરીએ ઉલ્લેખ કર્યો નથી કે ઉચ્ચ જ્ઞાતિના લોકો નિશ્ચિત અંતર જાળવવા માટે ટેપનો ઉપયોગ કરતા હતા કે નહીં.

એ જ રીતે, હવે 19મી સદીના પુણેની સ્થિતિ જુઓ. રસ્તા સરખા હતા પણ લોકો સરખા નહોતા. રસ્તા પર ચાલતી વખતે પછાત લોકોએ ઉચ્ચ જ્ઞાતિની કોઈ વ્યક્તિ પર પડછાયો ન પડે તેનું ધ્યાન રાખવાનું હતું. દિવસના એ સમયે જ્યારે પડછાયા લાંબા હોય ત્યારે રસ્તા પર ચાલવું એ મૃત્યુને આમંત્રણ આપતું હતું. આવી સ્થિતિમાં પછાત લોકોને આ સમયે રસ્તાથી દૂર બેસી જવું પડ્યું હતું. અસ્પૃશ્યોને તેમના કાંડા અથવા ગળામાં કાળો દોરો બાંધવાનો આદેશ આપવામાં આવ્યો હતો, જેથી હિંદુઓ તેમને ભૂલથી સ્પર્શ ન કરે, અને તેમણે કમરે સાવરણી બાંધીને ચાલવું પડતું, જેથી તેમના પગના નિશાન સાવરણી દ્વારા ભૂંસી શકાય. અને કોઈ પણ હિંદુએ તેમના પગના નિશાન પર પગ મૂકીને અશુદ્ધ ન થવું પડે. એમાંય જો મોંમાં થૂંક આવી જાય, તો વ્યક્તિએ થૂંકવા માટે માટીનું વાસણ રાખવું પડતું હતું.

આવી પડકારજનક પરિસ્થિતિ વચ્ચે 11 એપ્રિલ 1827ના રોજ જ્યોતિરાવ ફુલે(Jyotirao Phule)નો પુણેમાં થયો હતો. બાબાસાહેબ ત્રણ લોકોને પોતાના ગુરુ માનતા હતા, મહાત્મા બુદ્ધ, કબીર અને ત્રીજી વ્યક્તિ હતા – જ્યોતિબા ફૂલે. કોણ હતા જ્યોતિબા ફૂલે અને પછાત જાતિના ઉત્થાનમાં તેમનું શું યોગદાન હતું તે વિસ્તારથી સમજીએ.

“અરે, આ શુદ્રને અહીં કોણે આવવા દીધો?”

જ્યોતિબા ફુલે(Jyotirao Phule)નો જન્મ એક સામાન્ય માળી પરિવારમાં થયો હતો. તેમના પિતા ગોવિંદરાવ ફૂલો વેચીને ઘર ચલાવતા હતા. એક દિવસ આ દુકાનમાં કામ કરતી વખતે જ્યોતિબાને જાતિનું સત્ય સમજાયું. બન્યું એવું કે જે છોકરો તેમના પિતાની દુકાનમાં કારકુન તરીકે કામ કરતો હતો તે જ્ઞાતિએ બ્રાહ્મણ હતો. તેણે જ્યોતિબાને પોતાના લગ્નમાં આમંત્રણ આપ્યું. અને જ્યોતિબા પણ ચાલ્યા ગયા. પરંતુ જ્યોતિબા કે છોકરો બેમાંથી કોઈ જાણતા ન હતા કે પછાત જાતિની વ્યક્તિ માટે બ્રાહ્મણના લગ્નમાં હાજરી આપવાની મનાઈ છે. જ્યોતિબા લગ્નમાં ગયા ત્યારે કોઈએ બૂમ પાડી, “અરે, આ શુદ્રને અહીં કોણે આવવા દીધો?” થોડી જ વારમાં ખળભળાટ મચી ગયો અને જ્યોતિબાને લગ્ન પ્રસંગમાંથી બહાર કાઢી મૂકવામાં આવ્યા.

શિક્ષણ – જાતિવાદના ઝેર સામે લડવાનું સૌથી ઘાતક હથિયાર

બાળકનું મન હતું. આ ઘટનાથી તેમના માનસ પર ગંભીર અસર થઈ. પરંતુ જ્ઞાતિવાદની વાસ્તવિકતા શું છે તે પણ તેઓ સમજી ગયા. તેમણે જાતિવાદના આ ઝેર સામે લડવાનો એક જ રસ્તો જોયો – શિક્ષણ. તેથી તેમણે પોતાના ઘરેથી શરૂઆત કરી.

આખો દિવસ કામ કર્યા પછી તેઓ રાત્રે પત્ની સાવિત્રીબાઈને પોતાની સાથે બેસાડીને ભણાવતા. પાછળથી ફૂલે દંપતીએ 1 જાન્યુઆરી 1848ના રોજ ભીડેવાડા, બુધવાર પેઠ, પુણેમાં પ્રથમ કન્યા શાળા શરૂ કરી. અને માત્ર 17 વર્ષની ઉંમરે સાવિત્રીબાઈએ આ શાળામાં શિક્ષિકા તરીકે ભણાવવાનું શરૂ કર્યું. શરૂઆતમાં માત્ર 9 છોકરીઓ જ શાળામાં ભણવા માટે સંમત થઈ હતી. પછી ધીમે ધીમે તેમની સંખ્યા વધીને 25 થઈ ગઈ.

1851 સુધીમાં, બંનેએ મળીને પુણેમાં આવી 3 શાળાઓ ખોલી જેમાં છોકરીઓને શિક્ષણ આપવામાં આવતું હતું. શાળાના અભ્યાસક્રમમાં ગણિત, વિજ્ઞાન અને સમાજશાસ્ત્રનો પણ સમાવેશ થતો હતો. આ ત્રણેય શાળાઓમાં મળીને વિદ્યાર્થીઓની સંખ્યા 150 હતી. ભણાવવાની પદ્ધતિ પણ સરકારી શાળાઓ કરતાં અલગ હતી. લેખિકા દિવ્યા કંદુકુરી લખે છે, “ફૂલે દંપતીની શાળામાં શિક્ષણનું ધોરણ એટલું સારું હતું કે પાસની ટકાવારી સરકારી શાળાઓ કરતાં વધારે હતી.” પરંતુ આ બધું શાંતિથી નહોતું થયું. પછાત જાતિની સ્ત્રી પોતે પણ ભણે અને બીજાને પણ ભણાવે એ ધર્મના ઠેકેદારોને સ્વીકાર્ય ન હતું.

પૂજારીઓનો ધંધો બંધ થઈ ગયો

સામ, દામ, દંડ, ભેદ, બધું જ અજમાવવામાં આવ્યું. સૌ પ્રથમ તેની શરૂઆત ઘરથી થઈ. લોકોએ જ્યોતિરાવના પિતા ગોવિંદરાવને ધમકી આપી, તમારો પુત્ર ધર્મની વિરુદ્ધ જઈ રહ્યો છે. દબાણ હેઠળ ગોવિંદરાવે જ્યોતિબાને શાળા બંધ કરવા કહ્યું. જ્યોતિરાવ (Jyotirao Phule) રાજી ન થયા અને પછી તેમના પિતાએ તેમને ઘરની બહાર કાઢી મૂક્યા. ઘર છોડ્યા પછી પણ જ્યોતિરાવ અને સાવિત્રીબાઈએ તેમનું શિક્ષણ કાર્ય ચાલુ રાખ્યું.

આ પણ વાંચો: Jyotiba Phule સ્મૃતિ દિવસ સ્પેશ્યિલઃ જ્યોતિબા ફૂલે એટલે ‘મહાત્મા’ પહેલાના ‘મહાત્મા’

તે સમયગાળા દરમિયાન રાજા રામમોહન રોય અને કેશવચંદ્ર સેન જેવા લોકો શિક્ષણ માટે કામ કરતા હતા. પરંતુ સંસાધનો ઉચ્ચ વર્ગ પાસે હોવાથી શિક્ષણ પણ તેમની પાસે પ્રથમ આવ્યું. સમાજ સુધારકો માનતા હતા કે આ જ્ઞાન ઉચ્ચ વર્ગમાંથી નીકળીને નીચલા વર્ગ સુધી પણ પહોંચશે. જો કે, આ પદ્ધતિ બિલકુલ અસરકારક નહોતી. કારણ કે કોને શિક્ષણ મળશે અને કોણ સેવા કરશે તે જન્મથી જ નક્કી હતું. આ કારણે જયોતિબા ફૂલેએ ‘સત્યશોધક સમાજ’ નામની સંસ્થાની સ્થાપના કરી. જેનો ઉદ્દેશ્ય શુદ્રો-અતિશુદ્રોને પાંડે-પુરોહિતો અને પૈસાદારોની ગુલામીમાંથી મુક્ત કરવાનો હતો.

સત્યશોધક સમાજની શાખાઓ મુંબઈ અને પુણેના ગામડાઓ અને શહેરોમાં ખોલવામાં આવી હતી. એક દાયકામાં આ સંગઠને પછાત અને અત્યંત પછાત લોકોમાં ક્રાંતિ સર્જી. જેના કારણે ઘણા લોકોએ લગ્ન અને નામકરણ માટે પાંડે પૂજારીઓને બોલાવવાનું બંધ કરી દીધું હતું. આવી સ્થિતિમાં, આ લોકોને ધમકી આપવામાં આવી હતી કે સંસ્કૃત વિના તેમની પ્રાર્થના ભગવાન સુધી પહોંચશે નહીં. પછી ફૂલેએ સંદેશ આપ્યો કે જ્યારે તેલુગુ, તમિલ, કન્નડ, બંગાળી ભાષામાં પ્રાર્થના ભગવાન સુધી પહોંચી શકે છે, તો પછી આપણી ભાષામાં પ્રાર્થના ભગવાન સુધી કેમ નહીં પહોંચે. ઘણા પ્રસંગોએ, ફૂલે પોતે પાદરી બન્યા અને સંસ્કાર કર્યા અને એવી પ્રથા શરૂ કરી કે જેમાં માત્ર પછાત જાતિના જ વ્યક્તિને પૂજારી તરીકે પસંદ કરવામાં આવે.

તેમણે જ્ઞાતિવાદને ઉજાગર કરવા માટે એક પુસ્તક પણ લખ્યું હતું. ‘ગુલામગીરી’ (Gulamgiri) નામના આ પુસ્તકમાં જ્યોતિબા ફૂલે (Jyotirao Phule) લખે છે, “પોતાનું પોષણ કરવા માટે બ્રાહ્મણો, પાંડે અને પુરોહિતો તેમના દંભી શાસ્ત્રો દ્વારા અજ્ઞાની શુદ્રોને વિવિધ સ્થળોએ ઉપદેશ આપતા રહ્યા, જેના કારણે તેમના હૃદય અને મનમાં બ્રાહ્મણો પ્રત્યે આદર વધતો રહ્યો. બ્રાહ્મણોએ આ લોકોને ભગવાન પ્રત્યે તેમની લાગણીઓને સમર્પિત કરવા દબાણ કર્યું. આ કોઈ નાનો અન્યાય નથી. આ માટે તેઓએ ભગવાનને જવાબ આપવો પડશે.”
જ્યોતિરાવની હત્યાનો પ્રયાસ

રોઝલિન્ડ ઓ’હેનલાને તેમના પુસ્તકમાં એક ઘટનાનો ઉલ્લેખ કર્યો છે, જે દર્શાવે છે કે કેવી રીતે જ્યોતિબા લોકોને તેમની પોતાની ભાષામાં વાતચીતનું મહત્વ સમજાવતા હતા. એક દિવસ એવું બન્યું કે જ્યોતિબા તેમના એક મિત્ર સાથે બગીચામાં ફરતા હતા. બગીચાની વચ્ચોવચ એક કૂવો હતો જેમાંથી બગીચાને સિંચાઈ કરવા માટે પાણી ખેંચવું પડતું હતું. બગીચામાં કેટલાક મજૂરો કામ કરી રહ્યા હતા. જ્યારે જમવાનો સમય થયો ત્યારે કામદારો એક વર્તુળ બનાવીને કૂવા પાસે બેસી ગયા. જ્યોતિબા ગયા અને કૂવાના કિનારે બેઠા અને કંઈક ગુંજન કરવા લાગ્યા. તેનો હાથ વારાફરતી થપથપાવી રહ્યો હતો. આ જોઈને કામદારો હસવા લાગ્યા. ત્યારે ફૂલેએ તેને કહ્યું, “હસવા જેવું કંઈ નથી. જે લોકો મહેનત કરવાથી શરમાતા હોય છે તેઓ જ નવરાશના સમયમાં સંગીતનાં સાધનોના શોખીન હોય છે. એક સાચો મહેનતુ કામ કરનાર પોતાના કામ પ્રમાણે તેનું સંગીત બનાવે છે.”

બીજી વાર પણ હુમલો થયો

આવી જ બીજી ઘટના છે જ્યારે ફુલેએ પોતાના શબ્દોથી બે હત્યારાઓના મન બદલી નાખ્યા. જ્યોતિબા ફૂલે(Jyotirao Phule)નું જીવનચરિત્ર લખનાર ધનંજય કીરે તેમના પુસ્તકમાં આ ઘટનાનો ઉલ્લેખ કર્યો છે. એકવાર મધ્યરાત્રિએ જ્યારે જ્યોતિબા સૂતા હતા, ત્યારે બે લોકો તેમના ઘરમાં પ્રવેશ્યા. જ્યોતિબાની ઊંઘ ઊડી ગઈ. તેણે બૂમ પાડીને પૂછ્યું, ત્યાં કોણ છે? આના પર એક માણસે કહ્યું, ‘અમે તમને યમલોક મોકલવા આવ્યા છીએ’

જ્યોતિબાએ પૂછ્યું, “મેં તમારું શું નુકસાન કર્યું છે?” તેમાંથી એકે જવાબ આપ્યો, “કંઈ ખોટું નથી, પણ તને મારીને અમને હજાર રૂપિયા મળશે.” આ સાંભળીને જ્યોતિબાએ કહ્યું કે, “આનાથી સારું બીજું શું હોઈ શકે કે મારું જીવન દલિતોને ઉપયોગી થાય અને મારા મૃત્યુથી કેટલાક ગરીબોને ફાયદો થાય.” આ સાંભળીને બંને હુમલાખોરો જ્યોતિબાના પગે પડી ગયા અને તેમની માફી માંગી. તેમાંથી એકનું નામ રોડે અને બીજાનું નામ પં. ધોંડીરામ નામદેવ હતું. તેઓ બંને જ્યોતિબાના સહયોગી બન્યા અને તેમની સાથે મળીને સત્યશોધક સમાજનું કાર્ય સંભાળ્યું.

શિવાજી મહારાજની સમાધિ શોધી કાઢી

જ્યોતિબા પર શિવાજી મહારાજનો ઘણો પ્રભાવ હતો. તેમણે જ રાયગઢ જઈને પથ્થરો અને પાંદડાઓના ઢગલા નીચે દટાયેલી શિવાજી મહારાજની સમાધિ શોધી કાઢી અને તેનું સમારકામ કરાવ્યું. બાદમાં તેમણે શિવાજી મહારાજ પર એક પ્રશંસનીય જીવનચરિત્ર પણ લખી, જેને પોવાડા પણ કહેવામાં આવે છે.

જાતિવાદની સાથે, જ્યોતિબા ફુલે (Jyotirao Phule) એ વિધવા પુનર્લગ્ન માટે પણ ઘણું કામ કર્યું. તેણે સગર્ભા સ્ત્રીઓ માટે સંભાળ કેન્દ્ર શરૂ કર્યું. જેનું નામ હતું “બાળ હત્યા નિવારણ ગૃહ”. આગળ વિધવાઓને ટાલ બનાવવાની દુષ્ટ પ્રથા હતી. આના વિરોધમાં ફૂલે દંપતીએ વાળંદ હડતાળનું આયોજન કર્યું અને આ પ્રથા સામે જોરથી અવાજ ઉઠાવ્યો.

પછાત લોકો અને મહિલાઓના અધિકારો માટે અવાજ ઉઠાવવા ઉપરાંત તેમણે વહીવટી સુધારા માટે પણ કામ કર્યું હતું. 1878ની વાત છે. વાઈસરોય લોર્ડ લિટ્ટને વર્નાક્યુલર એક્ટ નામનો કાયદો પસાર કર્યો હતો, જે હેઠળ પ્રેસની સ્વતંત્રતા પર કાપ મૂકવામાં આવ્યો હતો.

જ્યોતિબાની સંસ્થા સત્યશોધક સમાજ ‘દીનબંધુ’ નામનું અખબાર બહાર પાડતી હતી. આ અખબાર પણ આ કાયદાની પકડમાં આવી ગયું. થોડા વર્ષો પછી, જ્યારે લોર્ડ લિટન પુણે આવવાના હતા, ત્યારે તેમના સ્વાગત માટે ભવ્ય ઉજવણીનું આયોજન કરવામાં આવ્યું હતું. જ્યોતિબા ફૂલે ત્યારે નગરપાલિકાના સભ્ય હતા. લિટનના સ્વાગતમાં થયેલા ખર્ચનો તેમણે સખત વિરોધ કર્યો. અને જ્યારે આ દરખાસ્ત નગરપાલિકામાં મુકવામાં આવી ત્યારે તેની સામે મત આપનાર ફુલે એકમાત્ર સભ્ય હતા.

63 વર્ષ સુધી પછાત અને દલિત વર્ગ માટે સતત અવાજ ઉઠાવ્યા પછી 28 નવેમ્બર 1890ના રોજ મહામના જ્યોતિબા ફૂલે(Jyotirao Phule)નું અવસાન થયું. તેમની અંતિમ ક્ષણોમાં તેઓ લકવાગ્રસ્ત થઈ ગયા હતા. જીવ છોડતી વખતે પણ તેમણે નોંધ્યું હતું કે વ્યક્તિ જન્મથી નહીં, પરંતુ તેના કાર્યોથી મોટો હોય છે. તેમના વસિયતનામામાં તેમણે લખ્યું હતું કે, જો તેમનો પુત્ર યશવંત ભવિષ્યમાં નાલાયક બની જાય અથવા બગડી જાય તો તેમની મિલકત પછાત વર્ગના સક્ષમ બાળકને આપવામાં આવે. આટલું વાંચ્યા પછી તમને ખ્યાલ આવી ગયો હશે કે, મનુવાદીઓ આટલા વર્ષો પછી પણ શા માટે ‘ધ ગ્રેટ જ્યોતિરાવ ફૂલે’નું નામ સાંભળતા જ ફફડી ઉઠે છે?

આ પણ વાંચો: મુસ્લિમો પ્રત્યે નફરત હિન્દુ બાળકોનો સ્વભાવ બની રહી છે